Leen Verzendaal: Werk en Privé

Tot voor een paar jaar terug had ik samen met een compagnon een re-integratiebedrijf, geen twee-manszaakje maar met werknemers, kantoor, bedrijfsauto enzo. Als je zelfstandig bent, verantwoordelijk voor een bedrijf, dan is de scheidslijn tussen je privé- en werk-leven sowieso vaag. Met die “mindset” (weet iemand een mooi Nederlands woord hiervoor?) begon ik vier jaar geleden ook als IPS’er bij Dijk&Duin.
Liep ik op zaterdag langs een bakker die een A4-tje op de deur had geplakt met de mededeling “personeel gezocht”, kocht ik een half brood en vroeg waar dat personeel zoal aan moest voldoen. Om vervolgens die informatie te benutten in mijn werk.
Sprak ik op een feestje een bekende die toevallig op zoek was naar bijvoorbeeld een monteur of ICT’er, informeerde ik naar functie-eisen en inhoud.
Overigens, je moet daar nog mee oppassen, want voor je het weet is het een eenzame avond. Doseren is het devies. Komt het zo uit, dan doe ik dit nog steeds, de kracht van het netwerk, de woon-werkomgeving.

Gek genoeg ben ik daar op het gebied van de social-media altijd zeer terughoudend in, terwijl bijvoorbeeld Linkedin bij uitstek is gericht op het benutten van netwerken. Op de één of andere manier voelt het voor mij als definitiever, je plaatst het op het www en dan is het daar voor altijd. Is dat het? Of is, hoe tegenstrijdig ook, een Linkedin-pagina persoonlijker, meer privé? Hoe dan ook, recent ben ik over deze schroom heengestapt en heb een oproep geplaatst. Op zoek naar een werk(ervarings)plek voor een jonge vrouw in de beauty/huidverzorgingsbranche.  De reacties overtreffen bakker-bezoek en feestjes: op het moment dat ik deze blog schrijf bijna 1200 keer bekeken!
Nog wel steeds op zoek dat wel (heeft iemand tips?). De bakker ging dan toch sneller.

Leen Verzendaal,  REAKT,  IPS-er VIP-team Dijk en Duin

Deel dit artikel