Marit Kos: Scoren!

Ik dacht dat ik zo langzamerhand wel wist dat het leven als IPS’er met ups en downs gaat. Maar toch ben ik weer verbaasd als mijn stemming verandert per fase. Meestal duurt zo’n fase een week of twee, drie, al naar gelang het aantal successen of hindernissen dat ik tegengekomen ben. Wanneer mijn kandidaten een goede start hebben weten te maken op hun nieuwe werkplek, ik enthousiaste gesprekken heb met werkgevers en collega’s, groeit mijn zelfvertrouwen en energie. Ik kan de hele wereld aan en zie IPS als één groot succes. Echter, afgelopen periode zakte het in. Een werkgever kwam niet over de brug met een contract vanwege ‘onzekerheden’, een ander kampte met veelvuldig ziekteverzuim waardoor irritaties met collega’s volgden en mijn trajectplan bleek niet op tijd bij UWV te zijn aangekomen waardoor het hele papierwerk mét handtekeningen weer helemaal opnieuw moest worden uitgevoerd.

Toen merkte ik dat ik het succes (lees: succesvolle plaatsingen) dat je kunt hebben in dit werk toch echt nodig heb. Ik vond dat stom van mezelf. Iedere stap is toch een zetje naar realisatie van die betaalde baan? Ons is toch geleerd dat ook in mislukkingen leermomenten zitten? Pff ammehoela, dat klinkt mooi maar voelt soms toch anders! Het gevoel dat je nog veel meer had kunnen doen om het proces te beïnvloeden, tekortschiet in je rol als spin in het web… Toen bedacht ik mij weer een wijze les: laat het los, je hebt niet alles in de hand. De weg naar succes gaat niet alleen omhoog! Better times will come. En, af en toe even lekker klagen tegen een collega helpt ook hoor!

Marit Kos, trajectbegeleider IPS, Kwintes Trajectbegeleiding Amersfoort

Deel dit artikel